Zadruga wg Gniewomira A. Wacyka - ZADRUGA RODZIMEJ WIEDZY

Polakatolik - co zacz? Jest to typ ludzki  wyhodowany przez jezuitów w klimacie  duchowym panującego w Polsce katolicyzmu. Jest to hybryda, człowiek  mówiący po polsku, a myślący i czujący po  katolicku. A co to znaczy myśleć i czuć po  katolicku? To znaczy:

Uczył bowiem jezuita Piotr Skarga: "Gdy zginie ojczyzna ziemska, przy niebieskiej się ostoim." Stąd płynie nieważność czegokolwiek w społeczeństwie polakatolików. Nieważność pracy, nieważność obowiązków obywatela, urzędnika, wychowawcy, rolnika, itd. Taki materiał ludzki miał do dyspozycji Józef Piłsudski, gdy stanął do budowy Państwa Polskiego. Powiedział w roku 1927: "...przyglądałem się bacznie, szukając ustawicznie stwierdzenia lub osłabienia prawdy, którą dotychczas, tzn. do 1918 spotykałem. Prawdy, że naród polski jest słaby wewnętrznie, że z trudem zdobywa się na prawdy mocne, silne, samodzielne i  dlatego łatwo służy obcym, dlatego nie widzi wstrętu do służby obcemu - a nie dla  siebie jedynie - że zatem jest mniej  wartościowy w porównaniu z innymi  narodami, u których tego nie znajduję." Stwierdzając, że polakatolik jest produktem katolicyzmu, musimy wiedzieć coś bliższego o katolicyzmie. Pospolicie bowiem mówi się, że to Ciemnogród,  Klechistan, panoszenie się popów,  katabasów, Czarna Międzynarodówka, itp. Trzeba jednak spojrzeć na rzecz głębiej i w perspektywie historycznej.

Katolicyzm jest koncepcją religijno - światopoglądową wymyśloną przez i dla ludzi słabych. Tych, których przeraża ciężar życia w świecie pełnym trudów i niebezpieczeństw, tych, wyzutych z godności własnej, którzy nie wstydzą się żebraniny "Boże, zmiłuj się nad nami" u stóp kościelnego bohomaza. Takich ludzi jest na świecie masa ogromna. Swój do swego, po swoje - nigdy nie zabraknie wśród tej masy apostołów, zdolnych do skupienia wokół siebie gromad ludzkich w imię lepszego, szczęśliwego życia nie tu, na ziemi, lecz w zaświatach. Tak powstała instytucja Kościoła katolickiego, zorganizowana na zasadach totalitaryzmu. Na gruzach starożytnego Rzymu powstało w Italii Państwo Kościelne papieży. Ugruntowano je na grubym fałszerstwie. Mianowicie jeden z papieży sfałszował dokument darowizny, tzw. "Donatio Constantini", mocą którego cesarz wschodnio-rzymski Konstantyn miał rzekomo darować Kościołowi rozległe  ziemie Italii. Mieli więc o co walczyć kandydaci do tronu papieskiego. Był to okres w historii Kościoła, gdy tych Ojców Świętych było równocześnie trzech, nawzajem się wyklinających. Wmieszał się do tej zabawy cesarz niemiecki, przepędził wszystkich trzech i mianował czwartego, swego wybrańca. Wokół tronu papieskiego długo kotłowało się, błyskał sztylet, czaiła się trucizna lub zgnicie w lochach Zamku św. Anioła. Spójrzmy na falangę papieży: w wieku XI naliczyć ich można 28, to samo w wieku następnym. Przeciętna życia na papieskim stolcu - trzy lata. W tym miejscu nasuwa się pytanie: dlaczego w kraju tak bardzo katolickim jak Polska nie ukazała się w druku żadna historia papiestwa? Odpowiedź zdaje się prosta: ta historia nie może być ujawniona ogłupianym z ambon owieczkom i baranom. A nuż zbuntują się i przepędzą z Polski na cztery wiatry funkcjonariuszy Watykańskiego Przedsiębiorstwa Zbawiania Dusz?

Polakatolik zjawia się w Polsce pod koniec XVI wieku, kiedy to ze szkół wyszły w świat pierwsze roczniki wychowanków jezuickich i poczęła się upowszechniać wśród szlachty katolicka mentalność. Odziedziczył po swych mniej pobożnych przodkach państwo rozległe, bo prawie 900 tys. km kw. powierzchni liczące. Nie umiał sobie dać z nim rady. A nie umiał dlatego, że jak stwierdza historyk Aleksander Bruckner, szkoły jezuickie wychowywały nie obywateli lecz katolików. Oprócz tych katolików w sejmie, interesów papiestwa strzegło w senacie Rzeczypospolitej 15 biskupów, 2 arcybiskupów, z których jeden prymas w czasie bezkrólewia sprawował władzę regenta państwa. A tych prymasów miał Kościół w Polsce osobliwych. Na sejmie w Lublinie w roku 1703 udowodniono prymasowi Hieronimowi Radziejowskiemu zdradę kraju na rzecz Szwedów. Nie mając nic na swoją obronę, prymas zagrał na katolickich uczuciach swych rodaków, padł przed królem na kolana i przysiągł, że odtąd będzie Rzeczypospolitej wierny. l cóż powiecie. Nie tylko, że mu przebaczono, ale i pozostawiono na stanowisku prymasa! Jak się okazało wkrótce, przysięgi nie dotrzymał. Zbyt mocno ukochał luterskie talary. Następca Radziejowskiego, prymas Władysław Lubieński kochał się nie w talarach, lecz w rublach i za brzęczącą gotówkę zgodził się na to, by elekcją króla dla Polski zajęła się po sąsiedzku Rosja. Kolejny prymas, Gabriel Podoski, był stałym, płatnym agentem tegoż mocarstwa i w ogóle skończonym łajdakiem. Galerię prymasów-zdrajców I Rzeczypospolitej zamyka prymas Michał Poniatowski, niedoszły wisielec, który otruł się, by uniknąć stryczka. Do wymienionych wyżej prałatów doskonale pasował biskup Roman Sierakowski, namiętny karciarz, który, by zdobyć pieniądze na karty, pastorał Żydom w zastaw oddawał. W miarę postępów katoliczenia państwa, chyliło się ono ku upadkowi. W roku 1717 zaszły w tym państwie dwa znamienne fakty: oto Kościół koronował swoją Matkę Boską na królową Korony Polskiej; równocześnie, w tym samym roku generał moskiewski podyktował Sejmowi Rzeczypospolitej, co  ma uchwalić i jak, a to bez żadnych dyskusji! Ten Sejm, zwany Sejmem Niemym, składał się już w całości z  polakatolików. Ten naród polakatolików ani myślał się bronić, gdy w roku 1772 sąsiedzi przystąpili do pierwszego rozbioru Polski. Cesarz austriacki Józef II dziwił się, że w roku 1772 nie drgnęła ani jedna szabla polska. Nie drgnęła, bo ówczesny polakatolik dobywał jej jedynie w kościele dla parady, w czasie czytania przez celebransa Ewangelii. Pierwszy rozbiór okroił Polskę do 520000 km kw. powierzchni. Było to jeszcze państwo duże, znacznie większe niż dzisiejsza III Rzeczpospolita. Cóż, kiedy do obrony tego państwa było zaledwie coś ponad 18 tys. wojska. A równocześnie armia katolickiego kleru w tym państwie liczyła przeszło 31 tys. głów! Upadek państwa był nieunikniony. Przeciwko wymazaniu Polski z mapy Europy protestowała bisurmańska Turcja, nie zaprotestowała przeciwko rozgrabieniu "przedmurza chrześcijaństwa" Stolica Apostolska!