Terminologia Kulturalistyczna
Personalizm - inaczej osobniactwo, indywidualizm wegetacyjny, jako zasadnicza cecha skatoliczonego charakteru Polaków.
Ciąg harmoniczny - rozpoczęty
zwycięstwem kontrreformacji pod koniec XVI w. proces totalnego
katoliczenia Polski, wycelowany na pełną harmonię pomiędzy obrazem życia
narodowego, a ideałami katolicyzmu.
Katolicka harmonia socjalna - ukoronowanie procesu jak wyżej, osiągnięte w epoce saskiej.
Mit indywidualistyczny -
indywidualistyczna kutura zachodnioeuropejska ma w realizacji swego mitu
dwie fazy. Pierwsza faza, to okres antycznej, protagorejskiej Grecji;
druga faza to porenesansowy rozkwit kulturalny północno-zachodniej,
protestanckiej Europy.
Recydywa saska - odżycie ciągu harmonicznego w II Rzeczypospolitej lat 1918 - 1939.
Wieczny wrot - odwieczna powtarzalność form w świecie biowegetacji.
Spirytualizm, hedonizm, nihilizm, wszechmiłość - i poprzednio już wymieniony personalizm, to pięć podstawowych
pierwiastków antymitu, któremu ostatecznie Stachniuk dał nazwę
"wspakultura", dodał jeszcze szósty pirewiastek: moralizm, i zanalizował szczegółowo w swym monumentalnym dziele Człowieczeństwo i kultura. Pierwszą redakcję tego dzieła Stachniuk miał już gotową w czasie pisania Mitu Słowiańskiego.
Personalizm lewy - laicki,
ześwieczczony, właściwy socjalistom, inteligencji radykalnej, itp., w
odróżnieniu od personalizmu prawego, tradycyjnego, spod znaku "Bóg i
Ojczyzna".
Absolut świadomości narodowej -
zjawisko, polegające na tym, że przeciętna społeczna, ukształtowana
przez dany system kulturowy, myśli, czuje, wartościuje, doznaje świat
kryteriami tej właśnie swojej ideologii grupy.
Piewsza antynomia dziejów Polski - zasadnicza sprzeczność pomiędzy narzuconym narodowi polskiemu, obcym
systemem duchowym katolicyzmu, a wrodzonymi dyspozycjami narodu i jego
dziejowym przeznaczeniem.